Gesprek met pALS Ivonne Hebbrecht

← ga terug naar Getuigenissen pALS

Ivonne Hebbrecht woont in Evergem en is 70 jaar oud. De ziekte heeft bij haar toegeslagen in 1997. De dag dat ik Ivonne bezoek, tref ik er naast haar man ook de voorzitter van de plaatselijke afdeling Ziekenzorg en zijn vrouw. Zij geven van bij het begin van ons gesprek aan wat een uitzonderlijke vrouw Ivonne is. Jarenlang heeft zij zich als vrijwilliger voor allerlei organisaties ingezet en elke dag kwam men haar in het dorp tegen, op weg naar een of ander goed doel. Nu is zij zelf hulpbehoevend maar zij heeft de moed niet laten zakken en probeert er het beste van te maken.

Het is niet duidelijk wanneer de ziekte bij haar de kop opstak, omdat zij in die periode ook ovariumkanker kreeg en tien operaties moest ondergaan om telkens nieuwe klieren te laten weghalen. Na de laatste operatie zijn er nog andere problemen bijgekomen en begon haar toestand achteruit te gaan. Volgens de voorzitter van Ziekenzorg was Ivonne in die tijd ‘het paradepaardje van de professoren omdat zij kon meespreken over alles wat er in een menselijk lichaam kan misgaan.’

Maar hij beklemtoont vooral hoezeer Ivonne zich bleef inzetten voor liefdadigheidsdoelen als Ziekenzorg, Kind en Gezin en het Rode Kruis. Wanneer bij de wafelenbak van Ziekenzorg 3000 wafels moesten gebakken worden, stak zij een handje toe.

Geleidelijk aan wilden haar benen niet meer mee, struikelde ze veel en viel ze met de fiets. Van ALS had ze nog nooit gehoord maar een geraadpleegde neuroloog van de universiteit van Gent vertelde haar aan welke ziekte ze leed. Toen de prof haar een overlevingskans van 5 tot 10 jaar voorspelde, antwoordde ze meteen dat ze voor de tien jaar koos. Niet willen toegeven aan moeilijkheden en de feiten nemen voor wat ze zijn, dat is haar filosofie. Met de hulp en liefde van haar man – ‘een gouden echtgenoot’- komt zij de dag door en maakt ze nog geregeld uitstapjes.

Nochtans zag haar toestand er enkele weken geleden niet rooskleurig uit. Door de moeilijkheden bij h et slikken was ze dertig kilo vermagerd en ging ze sterk achteruit. Daarom werd er een maagsonde geplaatst, die haar weer kracht en levensmoed gegeven heeft. Omdat ze een doorligwonde heeft, zit Ivonne vaak in een zetel met een luchtkussen, ze leest veel en gebruikt een spraakcomputer van de ALS Liga om duidelijk te maken wat ze wil zeggen. Tijdens een bezoek aan het ALS-secretariaat in Leuven werd haar uitgelegd welke de doelstellingen en de mogelijkheden van de Liga zijn en welke hulpmiddelen zij ter beschikking kunnen stellen. Dank zij de Liga kan Ivonne nu beschikken over een rollator en over een elektrische rolstoel. Haar armen kan ze nog vlot bewegen maar omdat ze een klapvoet heeft, draagt ze een beugel om haar voet. In haar huis en de tuin stapt ze met de rollator en voor kleine tripjes met de auto wordt de rolstoel meegenomen. Een maand geleden is ze zelfs nog naar Lourdes gereisd.

Wat haar het zwaarst valt, is het feit dat ze niet meer kan spreken. Haar man begrijpt meestal wat ze wil zeggen en is altijd in de buurt om haar bij te staan. Hier wordt eens te meer duidelijk hoe belangrijk de taak van de andere gezinsleden zijn en hoe zij erin kunnen slagen om het moeilijke leven van een pALS te verzachten en te veraangenamen. Want ook hun leven verandert, wanneer de ziekte zich manifesteert.

- Bruni Mortier

 

Bron: Nieuwsbrief 152 – april, mei, juni 2011

Share