Thomas C. Fox: American football en hersenletsels

← ga terug naar Getuigenissen pALS

American football speler Fox: hoe ik op mijn hoofd terecht kwam bij American football op school

Door Thomas C. Fox

Ik liep mijn eerste hersenletsel op toen ik als twaalfjarige American football speelde. Ik was de quarterback en dook in de eindzone vlakbij de goal. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen scoorde. Alles werd op dat moment zwart voor mijn ogen. Ik werd wakker op de zijlijn. Iemand had de ambulance al gebeld. Binnen enkele minuten bevond ik me in een ziekenhuisbed in mijn rode uniform. Ik was op mijn hoofd terechtgekomen en verloor door de klap even het bewustzijn. Twee jaar later begon ik terug American football te spelen. Er volgden nog meer blessures, vooral verstuikingen en spierverrekkingen, maar ook hoofdletsels. In die tijd spraken we niet van hersenschuddingen. Soms werd ik duizelig na een klap op mijn hoofd, maar we pakten het spel zo snel mogelijk opnieuw op. We waren echte macho’s!. Aan de universiteit van Stanford waren de spelers breder en de klappen die mijn lichaam kreeg intenser. Maar, verdraaid, dat is nu eenmaal American football.

Mijn American football carrière eindigde toen ik in aanmerking kwam voor een academische studiebeurs. Ik werd gespaard van verdere American football hersenletsels, en blijkbaar had ik, voor zover ik weet, geen blijvend hersenletsel overgehouden aan de vele jaren American football.

Mijn overleden schoonbroer, Wally Hilgenberg, had minder geluk. Na zijn universitaire studies, speelde hij 16 seizoenen bij het professionele team Minnesota Vikings. Wally overleed in 2006 op 66-jarige leeftijd. Een eerste diagnose was amyotrofische laterale sclerose (ALS). Een latere autopsie van de hersenen wees echter uit dat hij gestorven was aan een herhaald hersentrauma dat hij opgelopen had tijdens het spelen van American football.

Er wordt ons gezegd dat bij de productie van sportuitrusting altijd rekening gehouden wordt met de veiligheid. Maar de dokters die Wally's hersenen onderzocht hadden, dachten daar anders over. Want de buitenste harde omhulsels van American football helmen vermijden weliswaar schedelbreuken. Maar het menselijke brein rust in een gel en wordt bij elke klap hevig door elkaar geschud in het hoofd. Daarvoor biedt zo’n harde helm geen bescherming. Eén dokter suggereerde dat de vroegere lederen helmen misschien zelfs veiliger waren, aangezien de spelers hun speelgewoontes gingen aanpassen door de pijn van een slag tegen het hoofd.

Ik zag hoe mijn zus en haar familie voor Wally zorgden toen hij niet meer kon stappen en vervolgens zijn armen en handen niet meer kon bewegen. Toen hij op een bepaald moment in een rolstoel belandde, verloor hij zijn spraak en uiteindelijk kon hij niet meer ademen.

American football aan de universiteit blijft big business. Het is mij niet duidelijk hoe men jonge American football spelers beter kan beschermen. De manier waarop jonge atleten gepusht worden om te spelen voor andermans profijt lijkt wel een vorm van misbruik, in sommige gevallen zelfs van kindermisbruik. Dat laatste is niet meteen een algemeen aanvaarde stelling gezien de grote financiële belangen. Het gemiddelde professioneel American football team heeft namelijk een waarde van €1.8 miljard.

Ondertussen blijf ik via mijn zus Mary op de hoogte van de problemen van vroegere professionele American football spelers die op sterven liggen, mannen die niet meer kunnen functioneren en denken. Het aantal patiënten met vroegtijdige lichamelijke aftakeling en ook het aantal sterfgevallen neemt toe.

We zullen meer en meer te weten komen over hersenletsels veroorzaakt door American football. Regels zullen worden aangescherpt, al is het maar om de sport veiliger te laten lijken. Hopelijk is dat voldoende om de jonge spelers beter te beschermen.

Share