Omgaan met Vragen en Problemen omtrent het Levenseinde

12-05-2011

Wat ook je leeftijd of situatie zij, het is nooit gemakkelijk. Spreken over het einde van het leven is buitengewoon moeilijk, of je nu degene bent die de dood in de ogen ziet, of de echtgeno(o)t(e), partner of vriend van wie dat is. We hebben de neiging gesprekken over deze onderwerpen zo lang mogelijk uit te stellen, maar experten zeggen dat het in feite vaak makkelijker is met de discussies lang op voorhand te beginnen, wanneer het einde nog verder af lijkt.

Wij stellen gesprekken over het onderwerp uit omdat we bang zijn ofwel zelf gedeprimeerd te raken of om anderen te deprimeren. Wellicht weten we niet goed hoe moeilijke vragen te beantwoorden. Sommigen vrezen dat spreken over de dood het laatste restje hoop zal wegnemen. Soms vermijden artsen het onderwerp aan te snijden, en familieleden vinden misschien dat zij hun geliefden beschermen door zorgverstrekkers, medisch personeel, vrienden en familie ertoe aanzetten om het vooral te hebben over “plezierige zaken.”

Maar studies suggereren dat het bespreken van de dood geen depressie uitlokt, hoewel het verdriet kan stimuleren, wat een normaal en gezond proces is. Bespreking vermijden neigt ertoe isolatie en eenzaamheid aan te kweken.

De oplossing bestaat erin bij elk gesprek uit te gaan van wat je weet over het individu en haar of zijn noden. Sommigen willen details kennen over het stervensproces en willen zich daar zorgvuldig op voorbereiden. Sommigen zijn erin geïnteresseerd ideeën of raad voor de toekomst neer te schrijven of vast te leggen. Anderen willen zich erop concentreren de economische situatie en stabiliteit van hun familie en vrienden te verzekeren. Sommigen verkiezen misschien vermijding en ontkenning. Dat hangt af van het individu, het moment en de stemming.

Een van de moeilijkste discussies draait om de opties en voorkeuren voor zorg kort voor de dood. Sommigen noemen dit “Vroegtijdige Zorgplanning,” maar het betekent het opnieuw bekijken van de opties voor medisch en palliatieve zorg. Het houdt ook in werk te maken van voorafgaande richtlijnen en andere wettelijke documenten, zoals een vaste volmacht voor gezondheidszorg. Voor zorgverstrekkers en familie is het belangrijk te weten hoe agressief het individu wil zijn en hoe hij of zij bepaalde mogelijke situaties aangepakt zou willen zien. De ideale situatie is, dat een arts of palliatieve verzorg(st)er de aanvankelijke gesprekken over “vroegtijdige zorgplanning” inleidt. Het is daarbij belangrijk de doelstellingen van het individu te bespreken, zijn waarden en geloof en te weten te komen welke situatie hij of zij eventueel onverdraaglijk zou vinden. Die besprekingen moeten over de tijd herbekeken en bijgewerkt worden.

Er bestaat heel wat bronmateriaal dat een perspectief kan bieden en dat nuttige informatie verstrekt. Maar experten zijn het erover eens dat er geen vervangmiddel bestaat voor doordachte gesprekken en dialoog, en voor bereidheid om de angsten en de hoop op te vangen die ontstaan wanneer een ieder van ons zijn eigen dood en de dood van degenen van wie we houden, in de ogen zien.

Vertaling: Romain Eeckhout

Bron: The Exchange