Debat tussen Prof. Robberecht en Dr. Huang

Prof. Robberecht stak van wal dat er eigenlijk 2 dingen zijn die moeten uit elkaar worden gehaald:

1. Kunnen wij bepaalde cellen uit het lichaam gebruiken om die degeneratie van het zenuwstelsel aan te pakken? Deze cellen zouden wetenschappers heel wat kunnen leren over de ziekte, maar er moet eerst worden onderzocht wat deze cellen kunnen betekenen alvorens experimenten uit te voeren.

2. Als je dan over zulke cellen beschikt wat kun je er dan mee doen? Het belangrijkste is dat de medische wereld grondig nakijkt of een bepaalde therapie echt werkt. Dit is wat de patiënten en overheid moeten eisen.

Bijvoorbeeld:

- stel dat je een product hebt waarvan je beweert “het werkt” en dit kunt aantonen met cijfers, maar uiteindelijk toch niet werkt. Dan heb je andere producten geen kans gegeven om hun effectiviteit te bewijzen.

- Omgekeerd wanneer je een product hebt waarvan je zegt “het werkt niet” omdat je over onvoldoende gegevens beschikt en waarvan nadien toch blijkt dat het zou werken dan heb je iets kostbaars weggegooid.

Wie aan een behandelingsstudie heeft deelgenomen weet hoe lastig dit kan zijn. Daarom was de vraag aan Dr. Huang op welke criteria hij zich baseert om de therapie toe te dienen een zeer terechte vraag. Er moet tijdens een studie duidelijk worden gezegd wie mag deelnemen en wie niet. Wanneer je een medicijn uittest bij 100 patiënten moet je alle 100 bespreken en niet enkel de kleine groep waar het medicament wel werkte. Het is veel belangrijker om na te gaan waarom het bij de grote groep niet lukte. Daarnaast moet ook een groep patiënten worden opgevolgd om na te gaan hoe zij evolueren zonder het medicijn te hebben genomen.

Een laatste punt is dat er gefundeerde overtuigingskracht moet zijn. Telkens Prof. Robberecht wordt aangesproken over de therapie van Dr. Huang moet hij zeggen dat hij niet weet of dit zou kunnen helpen. Op de tegenvraag “wat hebt u dan in de plaats?” moet hij het antwoord schuldig blijven.

Eind jaren tachtig was er de behandeling TRH (hormoon). De patiënten kregen een injectie en een kwartier later pakten zij hun rolstoel en gingen weg. Maar het bleek niet te helpen.

Een ander voorbeeld: BDNF werd toegediend via een pompje in het ruggenmerg. Er waren patiënten die vonden dat het een schande was om dit onderzoek te doen, want het werkte. Men vroeg zich echter niet af hoe dit kwam. Na studie bleek ook dit middel niet te helpen.

Conclusie: de patiënt moet eisen aan de medische wereld dat alles grondig wordt nagekeken en dat de resultaten ervan worden voorgelegd. Als deze resultaten aantonen dat iets helpt dan pas mag de therapie ter beschikking worden gesteld van de patiënten. Voordien kan dit enkel ter beschikking worden gesteld in de vorm van een gecontroleerde studie.

 

Moderator Pol Geerts zegt tegen Dr. Huang dat hij prof. Robberecht niet heeft overtuigd en vraagt waarom hij niet werkt met controles zoals de westerse medische wereld dit doet en dan zijn resultaten in studie giet.

ALS is een zeer zware en ernstige ziekte. Sommigen patiënten kunnen meer dan 20 jaar ermee leven, maar hun toestand verslechterd ook. Tot nu toe is er nog geen enkele methode die de ziekte effectief geneest. Het enige wat we hebben is iets dat de ziekte vertraagd. Zijn methode biedt na operatie aan de patiënten een verbetering in het functioneren. Ook Dr. Huang wil wetenschappelijke controles toepassen. Maar hij kan geen experimentele operaties uitvoeren ter controle daar deze tegen de wet zijn in China. Hij kan hiervoor worden gestraft door de staat.

Hij merkt wel op dat wanneer hij niets doet, de patiënten maand na maand verslechteren. Dit in tegenstelling met de groep die hij wel behandelde. Deze patiënten kennen een periode van stabiliteit en sommige verbeteren zelfs tijdelijk. Dit is nog altijd beter dan niets doen. Maar dit alles is niet voldoende voor hem en zeker niet voor de patiënten.

Hij probeert om zijn methode verder te ontwikkelen. Hij is bereid om na te gaan of zijn therapie kan worden gecombineerd met andere om de patiënt een nog langere verbetering te kunnen bieden.

 

Moderator Pol Geerts vraagt Dr. Huang wat er met de 88 patiënten van in het begin van zijn speech gebeurde. Er werden resultaten getoond van 2 en 4 maanden na de operatie. Maar zijn er ook resultaten van langer na de operatie.

Over een langere termijn heeft hij meestal geen gegevens meer. Hij kan wegens financiële redenen niet iedereen blijven opvolgen. Soms heeft hij wel nog schriftelijk contact met patiënten. Maar hij geeft toe dat dit niet voldoende is. Hij wil ook na 6 maanden een EMG afnemen en de longcapaciteit meten.

Er is veel geld nodig om iedereen terug te zien. In China zijn hiervoor onvoldoende fondsen om dit toe te laten.

 

Een andere bedenking die de moderator had voor Dr. Huang was of op de getoonde video’s de tijdelijke verbetering niet te wijten was aan bepaalde andere mechanismen, zoals het placebo effect?”

Het placebo effect speelt zich enkel in de geest af. Dr. Huang kan zich niet inbeelden dat een patiënt zijn toestand zou verbeteren door een placebo effect. Want hij stelde vast dat de toestand stabiliseerde en soms ook verbeterde. Na operatie verbeteren de meeste zelfs gedurende 6 maanden en sommige tot 1 jaar. Een placebo effect zou enkel maar een stabilisering beiden en geen verbetering. Touwens een placebo effect zou zich niet zo lang manifesteren, daar dit in de geest zit.

 

Uit de publiek werd de vraag gesteld hoeveel van de 88 geopereerde patiënten er stierven tijdens de operatie of er kort na. Of beter wat is het risico van uw behandeling Dr. Huang?

Tijdens de operatie is er nog niemand gestorven. Sommige overleden kort erna omwille van complicaties zoals een longontsteking. Ondanks werd er bij hen ook een duidelijke verbetering geconstateerd van hun functioneren.

Erger is het feit dat hij niet iedereen kan behandelen. Zo waren er vorig jaar 20 patiënten die gingen worden behandeld, maar de helft was reeds overleden voor hij ze kon opereren.

 

Ondanks dat patiënten verbeteren was de vraagsteller uit het publiek niet overtuigd van de ingrepen die Dr. Huang doet. Hij vindt zijn registratie methode niet wetenschappelijk onderbouwd en vraagt zich af waarom hij geen beroep doet op Westerse onderzoekers.

Dr. Huang wil wel samenwerken met de westerse medische wereld. Maar waar en volgens welke methodes? Iedereen in de westerse wereld wil de ALS patiënt helpen, maar is gebonden aan strikte reglementeringen. In een wetenschappelijk onderzoeksprogramma moeten de resultaten worden gecontroleerd en ter beschikking staan van iedereen. Ook moeten er patiënten zogezegd worden geopereerd om vergelijkingen te maken. En dit laatste is in tegenstrijd met de Chinese wetgeving en met de persoonlijke mening van Dr. Huang. Hij vindt dat je steeds onder welke omstandigheden dan ook moet helpen, zeker als je denkt een methode te hebben die zou kunnen helpen. Hij zegt dat de patiënt op de eerste plaats moet komen en het wetenschappelijk onderzoek op de 2^de plaats. Het is zijn plicht als dokter om er steeds te voor zorgen dat een patiënt een behandeling krijgt.

Prof. Robberecht merkt op dat Dr. Huang hier wel een punt heeft. Zo werden er in het verleden reeds operaties uitgevoerd waarbij gaatjes werden geboord in de schedel en een deel van de patiënten met suiker werden ingespoten en een deel met een geneesmiddel. Noch de patiënt, noch de behandelde arts wist wie met wat werd ingespoten. Dit werd gedaan om na te gaan wat het placebo effect was tegenover het effectief geneesmiddel. Tevens kan Dr. Huang niet samenwerken met de westerse wereld want nergens anders dan in China mag men abortussen plegen op foetussen ouder dan 6 maand. Een mogelijkheid om wel samen te werken zou zijn dat je 100 willekeurige ALS patiënten neemt, hun functies meet en dan een deel naar China laat gaan voor de ingreep en een deel niet behandeld. Beide groepen worden opgevolgd na 1 maand, 3 maand, 6 maanden, 9 maanden en 12 maanden door een persoon die niet weet wie de behandeling heeft gekregen en wie niet. Maar het is moeilijk om steeds terug te keren naar China. De reis zou te veel inspanning vragen. We hebben bijgevolg geen ideale situatie en we zouden kritiek krijgen, maar toch zouden we een aanduiding hebben over de efficiëntie van de behandeling.

 

Uit het publiek werd opgemerkt dat een ALS patiënt meestal overlijdt aan ademhalingsproblemen en dat het niet reëel is om te zeggen dat het om complicatie gaat.

Dr. Huang zei dat het niet de gekende ademhalingsproblemen waren, maar infecties op de luchtwegen die de doodsoorzaak waren. Hij haalde aan dat er ook nog andere complicaties waren, maar dat hij blijft verder zoeken naar oplossingen om zijn methode te verbeteren. Nu is het zo dat er slechts een verbetering is gedurende maximaal 2 jaar. Hij zoekt om deze periode van stabiliteit te kunnen verlengen. Hij is ervan overtuigd dat er moet worden gezocht naar iets dat de ziekte uitroeit. Patiënten kunnen er alleen maar profijt mee hebben, maar zover zijn we nog niet. In China mag je geen nepoperaties uitvoeren. Dit is door de wet verboden. Dus kun je ook het placebo effect niet nagaan. Hij vindt ook dat de patiënt hiervoor zijn toestemming zou moeten geven. Na de operatie dit zeggen zou niet eerlijk zijn. Eigenlijk komt het erop neer dat je geen respect hebt voor je patiënt. Dit druist in tegen de mensen rechten. Vele landen zeggen deze te respecteren, maar ondanks stemmen ze toe met zo’n nep situaties. Dr. Huang staat volledig achter de mening van zijn regering.

 

Op het einde van het debat getuigde Danny Vyvey over zijn operatie in China. 15 maanden geleden heeft hij de ingreep ondergaan. Hij is zeer tevreden dat hij werd geopereerd. Voor China kon hij zijn linkerhand niet meer openen, was hij bijna niet meer verstaanbaar en kon hij niet meer gaan. Nu kunnen beide handen terug open, heeft hij 8 maanden alleen kunnen stappen en is zijn stem nog steeds beter dan voor China. Hij spreekt langzaam maar zeer verstaanbaar. Nu gaat het stappen terug moeilijker en plant hij om terug te gaan voor een 2^de ingreep. Hij kan alleen maar zeggen dat het bij hem werkte. Hij verstaat eveneens dat nog niet alles is bewezen en dat mensen soms terughoudend reageren. Hij vindt het ook goed dat de westerse wetenschap beschermend wil optreden, maar als ALS patiënt kun je niet blijven wachten op wetenschappelijke studies en resultaten. Wat betreft het placebo effect kan hij alleen maar zeggen dat hij een goede duw voorwaarts heeft gekregen en dat hij dankbaar is dat de ingreep bij hem de ziekte heeft vertraagd.

Een laatste reactie kwam van Prof. Robberecht die erbij blijft dat het ieders job is om na te kijken wat werkt of niet werkt alvorens dit uit te proberen op patiënten. Hij geeft toe dat door de regelgeving de westerse wereld trager vooruitgaat in zijn onderzoek en resultaat.