Ibrahim Diallo
← ga terug naar Getuigenissen pALS
Aan het woord is Ibrahim Diallo, een 29-jarige Antwerpenaar met Guinese roots. Ibrahim kreeg pas na 7 jaar de diagnose van ALS te horen.
Een korte voorstelling
“Ik ben Ibrahim Diallo (29). Ik ben afkomstig uit het West-Afrikaanse land Guinée, maar woon al enige tijd in de stad Antwerpen. Ik ben getrouwd en ben de trotse vader van een tweeling. Mijn twee jonge kinderen verblijven momenteel wel in mijn geboortestad Conakry, de hoofdstad van Guinée.”
De eerste symptonen
“De eerste klachten doken bij mij begin 2008 op. Op een dag werd ik ’s ochtends wakker en merkte dat de vingers van mijn rechterarm begonnen te bibberen. Eerst dacht ik dat dit kwam omdat ik slecht geslapen had. Maar toen de klachten bleven, kreeg ik een slecht gevoel en trok ik naar een Antwerps ziekenhuis voor een eerste raadpleging. Ik onderging er een aantal tests. Toen de dokters me 14 dagen later de resultaten meedeelden, stelden ze dat er niets bijzonders aan de hand was. Nochtans voelde ik me toen al slechter dan in de periode dat de eerste klachten opdoken. Omdat de klachten verergerden, volgden nog een resem onderzoeken. Daaruit kwam naar voren dat ik inderdaad spierproblemen had, zonder dat de dokters evenwel de oorzaak van mijn spierproblemen konden achterhalen. Ook verdere onderzoeken brachten niet meer duidelijkheid. Ondertussen kreeg ik wel kinesitherapie om mijn spierproblemen het hoofd te bieden. Ook kreeg ik de raad mee om geduldig te blijven.”
“Intussen waren we wel al bijna 6 jaar na de eerste klachten. Ik verzwakte zienderogen. Toch ken ik de oorzaak van mijn verzwakte gezondheidstoestand na al die jaren nog steeds niet. Daarop trok ik zelfs naar een ziekenhuis in New York. Maar ook daar kon ik niet meteen geholpen worden.”
De diagnose
“Tot ik begin 2015 een banale val maakte aan de ingang van een bibliotheek in Antwerpen. Ik brak daarbij mijn bovenkaak en moest geopereerd worden. Maar deze operatie werd op het laatste moment afgeblazen, toen bleek dat ik 45 graden koorts had. Ik onderging daarop een heleboel nieuwe testen. Op een dag kwam de behandelde neuroloog me in mijn kamer melden dat ik de ziekte ALS heb. Dat was een shock. Tot dat moment had ik nog nooit gehoord van ALS. Ik kreeg natuurlijk wel de nodige informatie van dokters over de ziekte. Ook ging ik op internet zelf op zoek naar informatie.”
“Sinds het begin van de ziekte in 2008 ben ik eigenlijk al serieus verzwakt. Mijn bovenste ledematen, zoals mijn armen en nekspieren, werden eerst aangetast. Daarna werden mijn onderste ledematen, zoals mijn beenspieren, ook zwakker omwille van de ziekte. Wandelen is daardoor heel moeilijk geworden voor mij. Intussen wacht ik op mijn eigenrolstoel. Een dergelijke rolstoel zal een grote hulp zijn op het vlak van beweging en mobiliteit.”
Reacties
“Op het moment van dat ik de diagnose te horen kreeg, voelde ik me geschokt, zenuwachtig en bang. Maar vanbinnen probeerde ik me sterk te houden. Ook mijn familie en vrienden reageerden triest, en leefden erg met me mee.”
“Intussen zijn wel al bijna 1 jaar verder, en heb ik de ziekte een plaats kunnen geven in mijn leven. Meer dan voorheen besef ik nu ook hoe mooi het leven kan zijn. Deze ‘aanvaarding’ van ALS is wel het gevolg van een heel proces. In het begin, vlak na de diagnose, was dit bijvoorbeeld een stuk moeilijker, omdat de ziekte voor mij totaal onbekend was. Nu ben ik voor een stuk opgelucht. Ik ben ook niet meer zo extreem bang als vroeger.”
Invloed op dagelijks leven
“De invloed van de ziekte is natuurlijk heel erg groot. Voordat ik ziek werd, was ik bijvoorbeeld heel sportief. Ik heb tussen 2006 en 2008 voetbal gespeeld. Ik was spits bij VK Valaarhof, een lokale voetbalclub in Wilrijk. Ook heb ik in april 2007 met succes meegedaan aan de Antwerpse 10 Miles, een loopwedstrijd over 17 kilometer. Al deze zaken zijn natuurlijk niet meer mogelijk.”
“Ik vul nu mijn dagen met de krant lezen, e-mailen en internetten, televisie kijken, telefoneren, e-boeken lezen, lekker eten en drinken, films bekijken en last but not least lekker slapen natuurlijk. Ook probeer ik zoveel mogelijk lotgenoten te zien. We spreken dan meestal af bij mij thuis, zodat ik me niet hoef te verplaatsen. Dit lotgenotencontact is voor mij een grote steun, net als de steun die ik krijg van mijn familie en van de ALS Liga.”
Belang van ALS Liga
“De steun van de ALS Liga is voor mij zeer belangrijk. Ten eerste kan ik altijd bij hen terecht met vragen over mijn ziekte. De dienst is als een vriend voor me met wie ik mijn gevoelens kan delen zoals pijn, blijheid en verdriet. Ten tweede is de dienstverlening echt heel goed geregeld. De mensen van de ALS Liga zijn altijd heel hulp- en zorgvaardig en staan altijd garant voor een snelle dienstverlening. Denk maar aan zaken als een aangepast bed, een matras, een rolstoel, speciale meubels, enzovoort. Tot slot organiseert de ALS Liga jaarlijks ook een driedaagse recreatieve vakantie voor zijn leden, het zogenaamde contactweekend in Middelpunt. Tijdens zo’n weekend merkte ik dat de Liga zeer gastvrij en lief is en met zijn leden communiceert op een zeer mooie en beleefde manier.”
“Kortom, de steun van de ALS Liga maakt voor mij echt een verschil. Ik ken niet veel namen uit het team van de ALS Liga. Maar laat me toe een paar mensen hartelijk te danken: de heer Dirk De Valck, mevrouw Mia Mahy en haar man “de voorzitter van de liga”, en de rest van het team. Jullie zijn echt het mooiste wat ik ooit heb ervaren. Heel de wereld heeft zo’n gebaar nodig, dus blijf doorgaan met dit goede doel en ik zal jullie nooit vergeten! Jullie vereniging werkt dag en nacht om de strijd tegen ALS te winnen. Dank u voor zoveel hulp!.”
Drie pertinente vragen aan Ibrahim Diallo:
Welke positieve boodschap wil je je lotgenoten meegeven?
“Geniet zoveel als je kan van het leven, wees sportief, eet gezond, en wees voorzichtig in alles wat je doet. Zeg nooit dat iets niet gaat gebeuren, want in het leven is alles mogelijk.”
Op wat in je leven ben je trots?
“Ten eerste ben ik trots op mijn talenkennis. Ik begrijp bijvoorbeeld diverse talen, zoals Nederlands, Frans en Engels. Als nieuwkomer in België was dit voor mij helemaal niet evident. Deze talenkennis heeft me ook geholpen om tijdens mijn ziekte beter te communiceren met de dokters. Ten tweede ben ik ook trots op mijn sportieve successen. Ik heb bijvoorbeeld gevoetbald en aan atletiek gedaan. Ook heb ik andere sporten beoefend, zoals tafeltennis, tennis, volleybal en basketbal. Al was ik in deze sporten niet zo goed, toch ben ik trots op het feit dat ik zoveel sporten beoefend heb. Maar het belangrijkste, dat is toch mijn familie. Mijn vrouw en mijn 2 kinderen zijn mijn grote trots. Ze zijn alles voor me en ik wens hen een lang leven toe.”
Wat staat er nog op je Bucket List? Welke dingen wil je nog graag doen of realiseren in je leven?
“Dit hangt natuurlijk af van de verdere evolutie van mijn ziekte. Maar ik zou nog graag een aantal opleidingen volgen, zoals een beroepsopleiding of een vervolgcursus Nederlands. Een andere wens is om mijn Guinese familie (mijn vrouw en twee zonen) verder te helpen met hun inburgering, administratie, enzovoort. Maar ook andere mensen kunnen op mijn hulp en steun rekenen.”
Wij danken je voor je tijd en we wensen je nog veel sterkte toe.
Mocht je vragen hebben over ALS, ziekteverloop, hulpmiddelen … neem gerust met ons contact, wij helpen je graag verder.
Tot de volgende maal op een activiteit of op het secretariaat!
Bron: ALS Liga-magazine 170 – oktober, november, december 2015
