Willy Dupont

← ga terug naar Getuigenissen pALS

Ingezonden op 10 maart 2013

Hierbij wil ik graag reageren op het interview met Meneer J. Stocquart in de nieuwsbrief van jongstleden.

Ik ben 68 jaar en verkeer als ALS-patiënt volgens mij reeds in een ver gevorderd stadium.

Ik wil hier even schetsen hoe snel het bij mij gaat.

Ik heb altijd een Bourgondische levensstijl gehad, en ik ging regelmatig samen met mijn echtgenote lekker en uitgebreid eten. Ook een glaasje wijn lustte ik graag en mijn gewicht was rond de 80 kg. Ik heb heel mijn leven gesport, ik speelde namelijk voetbal en tot voor kort ging ik ook om de twee weken 20 tot 25 km wandelen.

In het voorjaar van 2011 kreeg ik last van verschillende symptomen, ik had problemen met mijn linkerbeen, dat niet meer meewou en kreeg problemen met mijn linkerhand.

Tevens was ik dan al een tijd sterk aan het vermageren.

Ik consulteerde dr. Madou van het Sint-Augustinus ziekenhuis te Wilrijk en deze stelde aanvankelijk een vorm van de ziekte van Parkinson vast.

Met het verstrijken van de maanden ondervond ik echter steeds meer problemen. Daarom verwees mijn arts mij door naar het Middelheim–ziekenhuis waar ik een volledig EEGonderzoek onderging. Na drie dagen kreeg ik het vonnis te horen: ik had ALS, dit is een ongeneeslijke ziekte.

Ondertussen is het maart 2013 en zijn er slechts twee jaren voorbijgegaan maar mijn toestand is steeds meer achteruitgegaan en ik kan steeds minder.

Ik kan eigenlijk niets meer, zelfs wandelen kan ik niet meer. In het appartement kan ik alleen nog met behulp van een stok van de zetel naar het bed geraken. Buitenkomen kan ik enkel in een rolstoel. Dit is echter niet vanzelfsprekend want ik wil mijn echtgenote ontzien de rolstoel te moeten duwen, daar zij al drie maal geopereerd werd aan haar rug.

Ook wijn drinken is er niet meer bij, het smaakt mij niet meer zoals vroeger. Mijn voornaamste probleem is dat ik mij voortdurend verslik tijdens het eten en drinken. Daardoor zijn mijn longen momenteel erg geïnfecteerd. Door al deze problemen weeg ik momenteel nog slechts 45 kg. Duidelijk praten gaat ook niet meer.

Sinds eind januari ga ik één keer per week naar een dagcentrum. Dat geeft me de kans om ook eens onder de mensen te komen. Toevallig ontmoette ik daar iemand die ook ALS heeft.

Zij kan haar armen en benen niet meer gebruiken en zit in een rolstoel, maar kan wel nog goed eten en praten.

Hieruit blijkt dat het ziektepatroon van elke patiënt anders is en dat het zoeken naar oplossingen nog een heel moeizaam proces is.

In de nacht van vrijdag 22 op zaterdag 23 maart is Willy overleden. Zijn familie wenste echter dit artikel toch gepubliceerd te zien.

 

Bron: Nieuwsbrief 160 – april, mei, juni 2013

Share