ALS-patiënten hebben hogere loodwaarden in hun bloed, zo blijkt uit een overzichtsstudie

Al wijst de link tussen lood en ALS niet noodzakelijk op een oorzakelijk verband, zo waarschuwen de onderzoekers

Uit een overzichtsstudie blijkt dat mensen met ALS significant hogere loodwaarden in hun bloed hebben dan mensen die niet getroffen zijn door de ziekte. Lood is een giftig zwaar metaal.

Hoewel dit bijkomend bewijs is voor een link tussen blootstelling aan lood en het risico op ALS, bewijst dit volgens de onderzoekers zeker niet afdoende dat blootstelling aan lood leidt tot ALS.

Er zijn meer studies nodig om de mechanismen achter deze link op te helderen.

De studie is getiteld ‘Human tissue lead (Pb) levels and ALS: a systemic review and meta-analysis of case-control studies’ (‘Loodwaarden in menselijk weefsel en hun verband met ALS: een systemisch(e) overzicht en meta-analyse van gevals-controlestudies’) en verscheen in het tijdschrift Neurological Sciences.

In geval van ALS laten de motorneuronen – de zenuwcellen in de hersenen en het ruggenmerg die de vrijwillige bewegingen controleren – het geleidelijk aan afweten, zodat de signaaloverdracht naar de spieren stokt. Bijgevolg beginnen de spieren af te takelen en te verzwakken.

Men vermoedt dat bij de ontwikkeling van ALS omgevingsfactoren in het spel zijn. Beroepsmatige of occasionele blootstelling aan lood – een metaal dat vrij in de natuur voorkomt en giftig is voor zenuwcellen – is wel vaker in verband gebracht met de ontwikkeling en een drastischer ziektevoortgang van ALS.

Lood kan via het bloed andere vloeistoffen en bepaalde weefsels bereiken, zoals de hersenen en het ruggenmerg, waar het giftige waarden kan bereiken.

Hoewel de schadelijke rol van lood bij ALS al systematisch werd onderzocht in een eerdere studie, bestond er tot nog toe geen studie over de loodwaarden in de lichaamsvochten en weefsels van ALS-patiënten.

De studie en haar resultaten

Tijdens de onderhavige studie keek een team van onderzoekers aan de Universiteit van Sassari in Italië systematisch studies na die tot februari werden gepubliceerd en die de loodwaarden in een waaier van weefsels en lichaamsvloeistoffen bij mensen met ALS vergeleken met die van mensen die niet aan de ziekte leden (en die dienstdeden als controlegevallen).

Bij de meta-analyse werden in totaal 14 studies betrokken. Vier daarvan bestudeerden de loodwaarden in meer dan één biologisch staal.

Globaal gezien maten negen studies de loodwaarden in het bloed van 409 mensen met ALS en 575 gezonde controlegevallen. In vijf studies werden de loodwaarden in het serum gemeten (het serum is het vloeibare, niet-cellulaire deel van het bloed) bij in totaal 64 patiënten en 67 controlegevallen.

Tot slot maten zes studies de loodwaarden in het hersen-ruggenmergvocht (CSF: de vloeistof die de hersenen en het ruggenmerg omgeeft) bij in totaal 114 ALS-patiënten en 130 controlegevallen.

Enkele andere studies maten de loodwaarden in urine en in solide weefsels, zoals het beendergestel, de skeletspieren en de nagels. Het team stelde echter vast dat ze te gering van aantal waren om te worden samengebracht in een meta-analyse.

Uit de resultaten bleek dat de ALS-patiënten significant hogere loodwaarden hadden dan de controlegevallen. Ook de loodwaarden in het serum en het CSF van de ALS-patiënten was hoger, maar de verschillen waren niet statistisch significant.

Dit kan te wijten zijn aan het geringere aantal studies naar dit soort stalen, “waaruit goed blijkt dat meer onderzoek vereist is”, zo schrijven de onderzoekers.

Het team merkt ook op dat de neiging van lood om zich op te stapelen in cellen de resultaten kan verklaren, omdat bloed de enige biologische staalsubstantie is die cellen bevat.

Deze bevindingen leveren “nieuw bewijs voor het verband tussen lood-bio-accumulatie en ALS in lichaamsvochten”, zo besluiten de onderzoekers. Volgens hen kunnen de loodwaarden “in bloed” dienstdoen “als biomerker, het beste in combinatie met andere factoren.”

Vertaling: Bart De Becker
Bron: ALS News Today