Paradox van zware metalen zou kunnen wijzen naar een nieuwe therapie voor ALS

Er zijn nieuwe ontdekkingen gedaan over hoe een verhoogd loodniveau, welk een neurotoxisch zwaar metaal is, de vooruitgang van Amyotrofische Laterale Sclerose kan vertragen. Deze bevindingen zouden de weg kunnen wijzen naar een nieuw type van therapie.

De resulaten verrasten de onderzoekers, omdat lood ook gekend is als een risico factor voor ALS. Deze paradox wordt nog niet volledig begrepen, en zal op dit moment niet de basis vormen voor een therapie, vermits lood toxisch is voor het zenuwstelsel. Maar wetenschappers zeggen dat dit fenomeen zou kunnen leiden tot een veelbelovende alternatieve benadering voor de gentherapieën die nu de focus van studies zijn.

Het onderzoek werd recentelijk gepubliceerd in 'Neurobiology of Disease', een professioneel tijdschrift, door onderzoekers van het Instituto Clemente Estable en de University of the Republic in Montevideo, Uruguay, en de Oregon State University (OSU). Het onderzoek werd ondersteund door de nationale gezondheidsinstituten.

“We weten dat omgevingsblootstelling aan lood een risicofactor is voor ALS,” zei Joseph Beckman, houder van de Ava Helen Pauling Chair in het Linus Pauling Instituut en de directeur van het Environmental Health Sciences Center van het OSU. “Daarom is het ook zo verrassend dat, volgens studies gedaan met dierenin het laboratorium, hogere niveaus van lood significant het motorneuronenverlies en de progressie van ALS lijken te verminderen.”

Onderzoek zal verder de onderliggende mechanismen, die dit veroorzaken, onderzoeken, zegt Beckman. Maar de bevindingen roepen ook direct vragen op over de wijsheid van chelatietherapie bij inspanningen om ALS te behandelen, wat veel mensen geprobeerd hebben ondanks het ontbreken van bewijzen dat dit werkt. Chelatietherapie probeert om zware metalen uit het lichaam te verwijderen, waaronder ook lood.

“Veel mensen hebben duizenden dollars gespendeerd aan chelatietherapie om ALS te behandelen, ondanks een gebrek aan wetenschappelijk bewijs dat zware metalen de ziekte veroorzaken,” zegt Beckman. “Deze bevindingen over het mogelijke beschermingsmechanisme van lood verzoorzaakt nu bezorgdheid over de rationalisatie van chelatietherapie bij de behandeling van ALS.”

ALS is een progressieve, fatale neurodegeneratieve ziekte welke spierzwakte en atrofie veroorzaakt in het lichaam. Er is geen gekende behandeling, en het treft ongeveer 2 à 3 op 100.000 personen elk jaar.

Volgens Beckman, kwamen sommige van de bevindingen over de rol van lood bij de ziekte voort uit samenwerkingsonderzoek dat OSU doet met universiteiten in Uruguay. In Uruguay lijdt een significante aantal kinderen van arme families aan loodvergiftiging, veroorzaakt door het opzetten van kampen op verlaten loodfabriektereinnen nabij Montevideo.

“In deze gebieden is er een groot probleem met loodvergiftiging, meestal bij kinderen,” zegt Beckman. “Mensen worden blootgesteld via hun water, voedsel, andere omgevingsbronnen, en we hebben daar een aantal jaren gewerkt om meer te leren over de neurotoxiteit van blootstelling aan lood.”

Lood lijkt een zekere interactie te hebben met astrocyten, zegt Beckman, een speciaal type van cel waarvan men denkt dat deze een invloed heeft op de verspreiding van ALS. Astrocyten zijn een grote compont van hersencellen en ze helpen in gezonde systemen om neuronen te ondersteunen en hen te beschermen tegen infectie en verwonding en om neuronen te verwijderen wanneer ze beschadigd zijn.

Echter, dit delicate proces kan onderbroken worden bij ALS, en dan worden astrocyten veronderstelt een rol te spelen bij het veroorzaken van ongepaste motorneuronendood.

“Deze systemen vormen een precaire balans en vele factoren moeten samen werken,” zegt Beckman. “Het juiste funtioneren van astrocyten is essentieel voor het leven, maar hun disfunctioneren kan lijden tot ziektes. We denken dat lood op één of andere manier de neuro-inflammatoire acties van astrocyten moduleert en dat het in het geval van ALS helpt om hun balans terug te verschuiven naar bescherming in plaats van schade.”

Wanneer dat gebeurt, zeggen onderzoekers, lijkt het dat astrocyten de productie van de vasculaire endotheliale groeifactor kunnen stimuleren, welke op zijn beurt de motorneuronen beschermt. Onderzoekers over de hele wereld zien een toename in deze groeifactor als een mogelijke manier om ALS te helpen behandelen, en het meeste werk focust nu op gentherapieën om dit te bereiken. Meer research is nodig om de mechanismen te bepalen waarbij lood dit beschermingseffect heeft, wat kan helpen bij het identificeren van de farmacologische doelen van de ziekte.

De researchers wijzen erop dat het loodniveau welk therapeutisch was bij muizen, een toxisch risico bij volwassen mensen heeft. Echter, wanneer meer geleerd wordt over hoe lood ALS beïnvloedt, kan een alternatief voor lood gevonden worden om het zelfde doel te verwezenlijken.

“Beschikbaar bewijsmateriaal ondersteunt de visie dat astrocyten de sleuteldoelen van lood zijn en dat ze daarop antwoorden door het induceren van neuroprotectieve trajecten,” schreven de onderzoekers in hun rapport. “Onze resultaten suggereren dat lood een nieuwe pad activeert, dat in staat is om zenuwontstekingen en trage zenuwdegeneratie bij ALS te reduceren.”

Vertaling: Erika Mackelberghe

Bron: ALS Independence