Onderzoeksnieuws van Packard symposium

Berichten van het onderzoeksfront

Een kijk op het deze maand voor de vijfde maal gehouden jaarlijkse Packard Center Symposium

Buiten, in de binnenhaven van Baltimore, de resten van orkaan Ophelia hebben de stad verlaten.

Binnen echter, in een koele conferentiezaal van het kleine hotel dat word ingenomen door de wetenschappers van Packard, kan het contrast niet scherper zijn. Honderden ogen concentreren zich in het schemerlicht op het centraal scherm, waar de een na de andere toelageontvanger met de laptop in aanslag het werk van het voorbije jaar toelicht.

Het is net de Verenigde Naties hier: Ierse, Franse, Engelse, Italiaanse, Japanse, Koreaanse, Chinese, Australische en Belgische accenten, gelieve de oortjes te nemen als de besprekingen beginnen. Professoren, instituuthoofden en enthousiaste postdoctoraten in pak, kaki of jeans.

Als een persoon, haten zij ALS en wat het de patiënten en hun families aandoet. Zij schudden figuurlijk hun hoofden, dat een echte therapie zo lang door de medische wetenschap is ontweken. Gedreven door onbaatzuchtigheid, intellectuele nieuwsgierigheid en competitiegeest – een efficiënte mengeling – elke stap zetten om de ziekte zijn geheimen te doen prijsgeven, aan te tonen waar de vroegste kwetsbaarheid van het lichaam ligt, de gebreken te vinden en die proberen te herstellen en dan een efficiënte behandeling te ontwikkelen.

Als de verslaggever van het centrum, heb ik de vijf symposiums meegemaakt. Iedere tweedaagse zitting heeft me een verschillend gevoel gegeven. De eerste was afwachtend, de wetenschappers omzichtig met het delen van hun werk voor de publicatie met potentiële concurrenten, de tweede was meer euforisch getint, aangezien het begon te dagen dat de aanpak van Packard kon werken. Ieder jaar gaat u optimistisch weg omdat de vooruitgang duidelijk is.

Maar dit jaar is het beste geweest, werkelijk. Dit jaar is duidelijk geworden dat de plaats waar ik werk een wetenschappelijke gemeenschap heeft gecreëerd, typisch voor mensen die op hetzelfde gebied werkzaam zijn. Misschien door de maandelijkse onderzoeksvergaderingen, kent de groep van 31 onderzoekers en hun postdoctoraten nu goed het werk van de anderen.

Elk symposium zetten de wetenschappers meer samenwerking op. Zij delen dierlijke modellen en antilichamen, zoals buren werktuigen uitlenen. Er is wederzijds vertrouwen gegroeid. Deze aanpak werpt duidelijk zijn vruchten af.

Een samenvatting van de bevindingen van dit jaar

- Jeffrey Johnson heeft een manier gevonden om een hoofdschakelaar van een cel te activeren die alle soorten van beveiliging aanzet wanneer de cel word belaagt. Door de beschikbaarheid van een agent te verhogen die de schakelaar moet activeren, heeft hij goede resultaten behaalt in dierlijke modellen van ALS.

- Door het bekijken van een zeer belangrijk gen in het geprogrammeerde "weg zonder terugkeer", apoptosis (het proces waarbij de zenuwcellen in de hersenen afsterven), Ron Oppenheim geloofde dat het verwijderen van het gen in een muismodel van ALS de dierlijke motorneuronen zou kunnen redden, en dus de gevolgen van de ziekte zou kunnen voorkomen. Wat hij vond was dat, hoewel het blokkeren van apoptosis de motorneuronen liet overleven, hun spierverbindingen nog steeds stuk gingen. Uiteindelijk bezweken de dieren toch, hoewel het langer duurde. Hetgeen we hier van moeten onthouden, aldus Oppenheim, is dat verstoorde neuromusculaire verbindingen waarschijnlijk een belangrijke rol spelen in ALS, en op zijn minst in de SOD1 modellen van de ziekte.

- Gelijkaardig met de manier waarop wetenschappers vaccins onderzoeken voor patiënten met de ziekte van Alzheimer, heeft Jean-Pierre Julien een goede stap gezet om een inenting te ontwikkelen voor familiale ALS patiënten met de SOD1 mutatie. De inleidende inentingen bij ALS modeldieren zijn bemoedigend, zegt hij.

- Richard Ransohoff heeft zich geconcentreerd in wat gelijkt op de nuttige capaciteit van neuronen in microglia, de ingezeten immune cellen van het zenuwstelsel. Overactieve microglia verwondt nabijgelegen neuronen, en doet dit blijkbaar ook bij ALS.

- Rick Huganir toonde hoe het lichaam moleculaire receptoren aan glutamaat produceert, recycleert en terugtrekt bij het neuroneneinde. Omdat bij ALS het overtollige glutamaat het einde en de rest van het neuron kan beschadigen, vermoedde Huganir dat het verminderen van het aantal receptoren, tijdelijk een zenuwbeschermende strategie zou kunnen opleveren. Hij heeft een model cultuursysteem ontwikkeld dat hem toelaat om het uit te testen.

- Neurotrophines zijn moleculen die een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling, overleving en dood van cellen van het zenuwstelsel. Bij het bestuderen van neurotrophines het afgelopen jaar, concentreerden Moses Chao en Marco Domeniconi zich op de langere "ouder" moleculen. Maar deze langere, onrijpe neurotrophines zijn giftig voor de zenuwen, constateerden de onderzoekers. Zij leerden ook dat het evenwicht tussen onrijpe en rijpe neurotrophines in een zenuwcel de sleutel vormt tot het bloeien of sterven van die cel, in ALS modellen neigt de balans naar giftige onrijpe moleculen.

- Yimin Zou heeft reële vooruitgang geboekt in het begrijpen van de repliek die het lichaam gebruikt om motorneuronen aan te moedigen om te groeien in de juiste richting, door het ruggenmerg om zich dan op de spieren te richten. Hij heeft specifieke moleculen geïdentificeerd die het proces remmen in volwassen ruggenmerg na verwonding. Proberen te begrijpen waarom dat gebeurt kan belangrijk zijn in het herstellen van schade veroorzaakt door ALS.

- Klinische studies voor ALS richten zich traditioneel op een therapie die zowel sporadische als familiale ALS patiënten zouden kunnen helpen. Maar door dit doen, zegt Jonathan Glass, kunnen we – enkel door de manier waarop de studie wordt ontworpen – reeds agenten over het hoofd hebben gezien die specifiek kunnen helpen bij de familiale vorm.

- Nicholas Maragakis en Mahendra Rao onderzoeken de mogelijkheid of de kwetsbaarheid aan ALS wordt verhoogd wanneer minder transportmoleculen beschikbaar zijn die giftig glutamaat verwijderen uit de synapsen van het zenuwstelsel. Zij hebben aangetoond dat dierlijke modellen van ALS met minder genen om de vervoerders aan te maken een hogere ruggenmergverwonding en een verminderde levensduur hebben..

- Ahmet Hoke heeft een belangrijke molecule ontdekt die het lichaam van nature gebruikt om beschadigde zenuwcellen te beschermen tegen verdere aftakeling. Studies in ruggenmergculturen tonen aan dat het behandelen van cellen met de agent hun beschermt tegen een ALS –nabootsend neuro-vergif. De agent moedigt ook de juiste zenuwgroei aan. Beide capaciteiten zouden meer dan nuttig kunnen zijn in het herstellen van de schade die ALS heeft toegebracht.

- Door gebruik te maken van verfijnde technieken, heeft Hongjun Song stamcellen van het menselijke ruggenmerg en hersenen geïsoleerd en gecultiveerd, evenals van dezelfde gebieden bij gezonde muizen en bij ALS muismodellen. Niet alleen zullen de technieken van Song grote aantallen cellen ter beschikking stellen voor potentiële therapeutische studies, maar het kennen van de handtekening van de cellen en hun biochemische eigenschappen zou de wetenschappers moeten toe laten cellen te ontwerpen die aangepast kunnen worden om verschillende ideeën uit te testen wat ALS veroorzaakt en hoe het cellen doodt.

- In zijn zoektocht om de plaats te vinden waar ALS voor het eerst in het zenuwstelsel verschijnt, heeft Don Cleveland microglia toegevoegd aan zijn systematisch onderzoek. Hij heeft aangetoond dat het zuiveren van een billijk aantal microgliacellen van de mutant SOD1 in hoge mate het leven verlengt, een duidelijk teken dat die cellen een echte rol in de ziekte hebben.

Bron: www.alscenter.org