Maria Appermont

← ga terug naar Getuigenissen pALS

Geraakt door ons bezoek aan de ALS Liga.

Dat vechten als leeuwen tegenover deze ziekte heeft ons toch een echt duwtje gegeven in de toekomst.

Lieve vrijwilligers en mensen van de ALS Liga Onze zus Maria Appermont werd onverwacht getroffen door de ziekte ALS (voor ons toen nog onbekend). Toen de diagnose viel en ik dit ging onderzoeken op de computer, durfde ik haar haast niet te vertellen wat dit allemaal voor haar in de toekomst zou betekenen. Maar binnen de kortste tijd kwam ze daar ook zelf wel achter, ook omdat ze zich onmiddellijk op het tijdschrift van de Vlaamse Liga voor ALS-patiënten abonneerde en ze wou er ook echt alles over weten. Het voordeel daarvan is zeker dat we nu over alles openlijk kunnen praten. Dat maakt het voor haar en haar man en voor ons familie een stuk makkelijker, zodat we voor haar en voor elkaar geen komedie hoeven te spelen.

Maandag 22 oktober hebben wij, Maria, mijn tweelingzus Nini en ik dan een bezoek gebracht aan de ALS Liga in Leuven.

Voor Maria is de ziekte begonnen met moeilijker praten en teveel speekselaanmaak. Het viel ons al geruime tijd op dat haar praten door de telefoon anders was, net of ze onder invloed van medicatie sprak, wat héél zeker bij haar niet het geval was. Eerst naar de tandarts, die zei dat het met de ouderdom te maken had. Wij hebben haar toen aangeraden naar een stomatoloog te gaan en die heeft haar doorverwezen naar een neuroloog, toen was de diagnose vrij vlug gesteld. Ze heeft een zeer goede huisarts die haar prima begeleid en ze heeft een schat van een man die goed zorg voor haar draagt. Verder is ze omringd door ons allen als familie en heel veel goede vrienden.

Maar omdat het bij haar op de slik en spraakspieren begon, is de spraak en ook het slikken wel erg vlug verminderd, het praten gaat zeer moeizaam. Ze krijgt nu sondevoeding, drinken gaat enkel nog met een beetje water in een laag potje en met een sprietje. Natuurlijk brengt deze ziekte die toch wel zwaar om te dragen is, dagen en momenten van ups en downs teweeg wat heel normaal is. Maar ze is erg dapper en doet nog alles wat ze zelf kan. Koken voor haar man, brood en wafels bakken en zorg dragen voor haar bloemen. Daar houdt ze van.

Maar op een dag dus, 22 oktober, hebben we toch een afspraak gemaakt met jullie Liga. We werden er zeer vriendelijk ontvangen en ze heeft nu een spraakcomputer, waar ze wel nog wat moet mee leren omgaan. Ze heeft een rolator om te stappen omdat dit volgens jullie ervaring veel veiliger is dan een kruk, we hebben dit dan ook onmiddellijk kunnen ervaren dat dit haar veel meer zekerheid gaf toen we de stad inwandelden.

We danken u de Voorzitter, zelf ALS-patiënt, voor het warmhartig onthaal. U weet dus heel goed hoe het is en hoe het voelt, u gaf haar goede tips en bemoedigde haar, alsook uw vrouw Mia en de vrijwilligers die we bij u mochten ontmoeten. Jullie hebben haar en ons goede moed gegeven om toch samen te blijven vechten als “leeuwen”. Daarom vinden we het leeuwtje toch echt super.

Terug in de trein naar huis kwam een man uit Aarschot met ons praten. Hij vroeg of we naar de ALS Liga geweest waren, hij zag het aan het koffertje. We zeiden ja en toen liet hij ons zijn T-shirt zien dat hij aan had. Zijn vrouw had ook ALS gehad en was 16 maanden geleden overleden, hij kwam uit Gent en was haar urne gaan bezoeken bij zijn zoon in de kapel. Het deed hem en ook ons zichtbaar deugd van erover te kunnen praten.

Verder hadden we een vriendelijke conducteur die ons behulpzaam van de trein hielp voor Maria en met de rolator.

Wij behouden aan die dag bij jullie de beste herinnering en zijn dankbaar voor alle mensen die zich zo onbaatzuchtig inzetten voor zovelen die jullie hulp en steun zo hard nodig hebben.

Hartelijke groeten,
Maria en Viktor Beankens-Appermont
Nini en Gigi en heel onze familie.

 

Bron: Nieuwsbrief 158 – oktober, november, december 2012

Share