Wally

← ga terug naar Getuigenissen pALS

Hallo,

WallyIk ben Wally, een bezige vrouw van 64 jaar jong. In mijn jongere jaren ben ik tien jaar militair geweest, waar ik dan ook mijn man ontmoet heb. Van die tijd hebben we zeven jaar in Duitsland gewoond. Daarna ben ik terug gaan studeren en ben ik in een verzorgingstehuis gaan werken, wat ik twintig jaar met veel plezier heb gedaan. We zijn ondertussen 39 jaar getrouwd, hebben 2 kinderen grootgebracht en 1 kleindochter.

Sinds vorig jaar kreeg ik te maken met heel veel krampen. Toen ik na een voetbreuk voelde dat er iets mis was in mijn rechterbeen plande de huisarts een afspraak in het ziekenhuis.
Na verschillende onderzoeken kreeg ik in april het verdikt, ALS. Ik verwachtte wel dat er iets mis was, maar zeker die ziekte niet. Het was of onze wereld instortte, ook voor onze kinderen. De eerste week na het verdikt was zo onwezenlijk, zo verdrietig, onze kleine dromen die we hadden als gezin waren weg. Nu, na een paar maanden, kunnen we het een klein beetje plaatsen, al zijn we er in ons hoofd steeds mee bezig. Wij worden nochtans goed opgevangen door vrienden en zeker onze kinderen. We proberen zoveel mogelijk samen te genieten. Het moeilijkste vind ik nu voor mezelf, dat al wat ik doe al zo veel meer inspanning vraagt. Ik was altijd een bezige bij die nooit stil zat. Het niet meer met de auto kunnen rijden en voor sommige huishoudelijke taken hulp moet vragen is heel erg en ondanks dat ik zeer positief ingesteld ben, heb ik toch angst voor wat komen gaat.

Door de ervaring die mijn dochter en ik gehad hebben aan zee met de ALS Liga, zijn we nog bewuster geworden hoe veel we mekaar nodig hebben. Voor al mijn lotgenoten geef ik de boodschap mee, haal nog alles uit het leven en geniet van je familie en vrienden, hoe moeilijk ook. Ik ben vooral blij dat mijn kinderen het goed maken in het leven en ze nog altijd voor alles bij ons terecht kunnen. Natuurlijk is daar ook onze kleindochter bij waar wij veel vreugde uit halen. Aan iedereen die het zelfde meemaakt als ik : heb geen te grootse dromen meer maar vindt vreugde en kracht in elk momentje van de dag al is dat natuurlijk niet altijd even makkelijk. Ikzelf hoop dat de snelheid van de ziekte mij een beetje spaart, maar dat als het dan toch te moeilijk wordt ik zelf kan kiezen. Leef voor je familie, sterf voor jezelf!

Een van jullie Wally ♥

Share